Σάββατο 28 Νοεμβρίου, 11.15 το βράδυ.
Μετά από 10 ώρες μπροστά στον υπολογιστή, τα μάτια δε βλέπουν και το χέρι δεν ακούει τις εντολές μου. Σκέφτομαι τους μαθητές μου που εδώ και τρεις βδομάδες περνούν τον ίδιο χρόνο μπροστά στον υπολογιστή κάθε μέρα για τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Αν έχουν βέβαια υπολογιστή .
Όλο αυτό το διάστημα σκέφτομαι ακόμη τις διαστάσεις της τηλεκπαίδευσης. Όχι τις στατιστικές που μετρά το υπουργείο αλλά εκείνες που δεν μπορεί ή δεν τολμά να μετρήσει . Την ανισότητα αναφορικά με τη συμμετοχή στο εγχείρημα της εξ αποστάσεως. Αυτήν που υπαγορεύει η συσκευή που χρησιμοποιούμε για την πρόσβασή μας σ αυτήν και οι δυνατότητες που μας παρέχει. Την ανισότητα που διαπιστώνω όταν οι γονείς μού μεταφέρουν με συστολή αιτήματα για παροχή συσκευής (που δυστυχώς δε διαθέτουμε), την αγανάκτησή τους για το συνεχές άγχος της ποιότητας της σύνδεσης, την αγωνία τους για το πόσο θα κρατήσει αυτή η καθημερινή περιπέτεια. Σκέφτομαι τις ανισότητες που επέτεινε η τεχνολογική επανάσταση. Την όξυνση των ανισοτήτων που επέφερε. Τις ελπίδες που διέψευσε. Τις αυταπάτες που καλλιέργησε. Τον αδιανόητο πλούτο που συγκέντρωσε στα χέρια λίγων. Τις κοινωνικές παθογένειες που εγκαινίασε. Όχι, δεν είμαι τεχνοφοβική . Χρησιμοποιώ την τεχνολογία από επιλογή αλλά καθώς προχωρά ο καιρός τη βλέπω να γίνεται από εργαλείο εργοδότης και δυνάστης. Άλλοθι για στρεβλώσεις που εξωραΐζονται . Καταφύγιο για ανεπάρκειες που δεν αντιμετωπίζονται.
Βλέπω την ψηφιακή τεχνολογία να κυβερνά σπίτια και χώρες. Να αλλάζει αυτό που είμαστε , τις στάσεις , τις αντιλήψεις μας , την ψυχοσύνθεσή μας. Να χακάρει την ψυχολογία μας και να χειραγωγεί την αντίληψή μας. Να μετατρέπεται σε ψηφιακό ναρκωτικό, χωρίς να το κρύβει, για όλους εμάς τους «χρήστες» της που γινόμαστε «χρήμα» της . Να προγραμματίζει το μέλλον μας σύμφωνα με τα δικά της «δεδομένα». Να μας άγει και να μας φέρει πάνω στις «πλατφόρμες» της , άβουλα και ανυποψίαστα όντα μεθυσμένα από τη μαγεία της , αφού «οποιαδήποτε προηγμένη τεχνολογία δε διαφέρει από τη μαγεία» ( Α. Clarke).
Και σκέφτομαι επίσης πώς θα πείσω την «επόμενη μέρα» τα παιδιά μας που θα επιστρέψουν στην τάξη να κλείσουν το κινητό και να μ΄ακούσουν, να με δουν , να μ΄εμπιστευτούν . Να διαβάσουν και να μιλήσουν , να σκεφτούν και να αισθανθούν…off line . Και κυρίως να αναλογιστούν πόσο «δημοκρατική» είναι η παρουσία τού δασκάλου στην τάξη , αφού είναι εκεί για όλους με τον ίδιο ήχο, την ίδια εικόνα, τις ίδιες προδιαγραφές …για όλους. Έχοντες και μη έχοντες, προνομιούχους και μη. Και λειτουργεί με ένα “ρουτερ” που το τροφοδοτεί η ανάσα, η όρεξη και η πίστη στη δύναμη της γνώσης. Κι αυτό το “ρουτερ” λειτουργεί και χωρίς ρεύμα και χωρίς οπτική ίνα.
Μια επαφή την κρατήσαμε με τις πλατφόρμες πάνω στις οποίες μας φόρτωσαν , κάποια πράγματα τα είπαμε, κάποια άλλα «χάθηκαν στη μετάφραση» και στις διακοπές της σύνδεσης. Γεροί να ΄μαστε και θα πούμε κι άλλα δια ζώσης.
Καλή και γρήγορη αντάμωση
Δέσποινα Καρυπίδου
