Μια βδομάδα μετά….
Μια βδομάδα πέρασε μόλις από την αναστολή των μαθημάτων και έπεται συνέχεια. Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι απέχει από την έννοια των απρόσμενων διακοπών. Η επέκταση των μέτρων για προληπτικούς λόγους και σε άλλους χώρους εκτός από αυτόν της εκπαίδευσης δημιούργησε μια αίσθηση μη κανονικότητας και η αναγκαστική «καραντίνα» δοκιμάζει τις μέχρι πρότινος αντοχές μας και συνήθειές μας.
Οι επιδημίες τα έχουν αυτά. Μην ξεχνάμε ότι διαμόρφωσαν τον κόσμο και υποχρέωσαν τον άνθρωπο να αναμετρηθεί με το θεό, τη μοίρα, το περιβάλλον του, τον άλλο άνθρωπο και τον εαυτό του. Οι επιπτώσεις των επιδημιών ήταν πάντα όχι μόνο οικονομικές και κοινωνικές αλλά και πολιτικές και ψυχολογικές και βαθιά πολιτισμικές. Η χολέρα, η πανώλη, ο τύφος, η φυματίωση, η ισπανική γρίπη υπήρξαν επιδημίες που άλλαξαν την πρόσληψη του κόσμου. Έφεραν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το φυσικό και τεχνητό περιβάλλον του, τον ανάγκασαν να βελτιώσει τους όρους της υγιεινής του, ώθησαν την επιστήμη, απελευθέρωσαν από προλήψεις και δεισιδαιμονίες , πολέμησαν το σκοταδισμό και οδήγησαν στην ανάγκη να απαντηθούν ερωτήματα . Ανέδειξαν ότι ο φόβος για την ασθένεια είναι κινητήριος δύναμη, απέδειξαν την ταξικότητα των ασθενειών αλλά και τη συσπείρωση μπροστά στον κοινό φόβο.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης συνειδητοποιούμε ότι η αλληλεπίδραση αφορά τα πάντα. Χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι οφείλει να παγκοσμιοποιηθεί πρωτίστως η αίσθηση της συνευθύνης και της κοινής μοίρας, η αξία της συλλογικότητας και η κοινή προσπάθεια να απαντήσουμε στις προκλήσεις που θα είναι πολλές και κρίσιμες. Ο Β. Ουγκό έγραψε: Οι μεγάλοι κίνδυνοι έχουν μια ομορφιά, φέρνουν στο φως τη συντροφικότητα των ξένων.
Μένουμε σπίτι αλλά σκεφτόμαστε και γιατί χρειάζεται να το κάνουμε.
Μένουμε σπίτι αλλά έχουμε στο μυαλό μας την ομορφιά και την αξία όσων αναγκαζόμαστε να στερούμαστε αυτό το διάστημα.
Μένουμε σπίτι αλλά ανακαλύπτουμε τρόπους να κάνουμε την πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία αποδοτική.
Μένουμε σπίτι αλλά στέλνουμε τη θετική σκέψη μας και την αγάπη μας σε όσους δεν μπορούν να το κάνουν και θέτουν τις υπηρεσίες τους στη διάθεσή μας. ( νοσηλευτές, γιατρούς , φαρμακοποιούς , εργαζόμενους σε καταστήματα με είδη πρώτης ανάγκης, σε μέσα μεταφοράς , στην καθαριότητα), σε όλους αυτούς που δε μπορούν να μείνουν σπίτι όση ανάγκη κι αν το έχουν. Και κυρίως …..τους θυμόμαστε και μετά την κρίση.
Μένουμε σπίτι και μοιραζόμαστε με αυτούς που είναι μαζί μας τις ανησυχίες μας για να φτωχύνουν και τις σκέψεις μας για να πλουτίσουν.
Μένουμε σπίτι και βρίσκουμε τρόπο να επικοινωνούμε από μακριά με όσους χρειάζονται μια κουβέντα μας κι ένα χαμόγελό μας, μια σκέψη μας κι ένα βλέμμα μας. Έχουμε πολλά μέσα να το κάνουμε!
Μένουμε σπίτι γιατί στη ζωή « δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για όσα κάνουμε αλλά και για όσα δεν κάνουμε» (Μολιέρος)
Μένουμε σπίτι και αναπολούμε την αξία μιας ομαλής καθημερινότητας με τις υποχρεώσεις της, τις δυσκολίες της , τον κόπο της και τη ρουτίνα της. Και όταν επιστρέψουμε σ αυτήν , με το καλό, την εκτιμούμε και την απολαμβάνουμε.
Δέσποινα Καρυπίδου