Μια βδομάδα πέρασε μόλις από την αναστολή των μαθημάτων και έπεται συνέχεια.  Δεύτερη αναγκαστική «καραντίνα», λίγους  μήνες μετά το τέλος της πρώτης,  δοκιμάζει τις αντοχές μας.

Οι επιδημίες τα έχουν αυτά. Μην ξεχνάμε ότι διαμόρφωσαν τον κόσμο και υποχρέωσαν τον άνθρωπο να αναμετρηθεί με το θεό, τη μοίρα, το περιβάλλον του, τον άλλο άνθρωπο και τον εαυτό του. Οι επιπτώσεις των επιδημιών ήταν πάντα όχι μόνο οικονομικές και κοινωνικές αλλά και πολιτικές και ψυχολογικές και βαθιά πολιτισμικές. Η χολέρα, η πανώλη, ο τύφος, η φυματίωση, η ισπανική γρίπη υπήρξαν επιδημίες που άλλαξαν την πρόσληψη του κόσμου. Έφεραν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το φυσικό και τεχνητό περιβάλλον του, τον ανάγκασαν να βελτιώσει τους όρους της υγιεινής του, ώθησαν την επιστήμη, απελευθέρωσαν από προλήψεις και δεισιδαιμονίες , πολέμησαν το σκοταδισμό και οδήγησαν στην ανάγκη να απαντηθούν ερωτήματα . Ανέδειξαν ότι ο φόβος για την ασθένεια μπορεί να γίνει  κινητήριος δύναμη, απέδειξαν την ταξικότητα των ασθενειών αλλά και τη συσπείρωση μπροστά στον κοινό φόβο.

Καλούμαστε να παίρνουμε μέτρα προφύλαξης και οφείλουμε να το κάνουμε. Να τηρούμε αποστάσεις και πρέπει να τις τηρήσουμε.

Ας τηρήσουμε, λοιπόν,  αποστάσεις. Ας μείνουμε μακριά .  Όχι όμως μόνο μεταξύ μας.

Ας μείνουμε μακριά από τον πυρετό της παραπληροφόρησης και από τη θυσία της λογικής στο βωμό της επιδημίας του τρόμου.

Ας κρατήσουμε αποστάσεις από ισοπεδωτικές και τρομολάγνες αντιλήψεις περί πρωτοφανών καταστάσεων που απαιτούν περιστολή και κατάργηση της λογικής και της ανθρωπιάς. Στο 2020 μ.Χ.  τίποτα δεν είναι πρωτόγνωρο. Θα έπρεπε να μας έχουν γίνει χρήσιμο μάθημα ανάλογες  εμπειρίες του παρελθόντος κι ας μην είναι  προσωπικές. Θα έπρεπε να έχουμε επενδύσει σε δομές πρόληψης και περίθαλψης , στο κράτος πρόνοιας και σε θεσμούς που σέβονται τον πολίτη και τον προστατεύουν στην καθημερινότητά του , γιατί η ανθρώπινη ζωή  είναι ιερή και η προστασία της υποχρέωση όσων κυβερνούν και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. ‘Εστω κι αν ισχυρίζονται ότι το κάνουν « για το καλό μας» ( θυμάμαι τους στίχους του Μηλιώκα « για το καλό μου , για το καλό μου,  ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου….)

Πρέπει ν΄ αντέξει το μυαλό μας , να βγει αλώβητο από μια περιπέτεια που δε θα ΄ναι η τελευταία.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης συνειδητοποιούμε ότι η αλληλεπίδραση, η αποφασισμένη πια μοίρα μας,  αφορά τα πάντα. Χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι οφείλει να παγκοσμιοποιηθεί  πρωτίστως η αίσθηση της κοινής μοίρας, η ενσυναίσθηση, η  αξία της συλλογικότητας και η κοινή προσπάθεια να απαντήσουμε στις προκλήσεις που θα είναι πολλές και κρίσιμες. Και δε θα μπορούν πάντα να αντιμετωπίζονται με lock down.

Ο Β. Ουγκό έγραψε: Οι μεγάλοι κίνδυνοι έχουν μια ομορφιά, φέρνουν στο φως τη συντροφικότητα των ξένων.

 

Στους μαθητές μου με αγάπη

                                                                                          Καλή αντάμωση

                                                                                        Δέσποινα Καρυπίδου